در پی گمنامی تا چه حد؟! …

ع.چیذری – همیشه آنانکه در جستجوی نام و نشان نیک بودند در تاریخ رنگ باختند و از صفحه ی روزگار زود محو شدند اما آنان که خالطانه و بی چشم داشت دل در گروی معبود دادند و برای او از هیچ عملی دریغ نکردند ، آنان که در پی گمنامی بودند و از خود ماندن هیچ اثری را تاب نمی آوردند در صفحه ی عرشیان چنان ثبت شدند و درخشیدند که از تلالوءشان زمین و زمینیان رنگ گرفت و نورانی شد ، آنان بودند که نه با خواست خودشان که خواست معبودشان برای همیشه در تاریخ نام و نشانشان جاوید ماند و رستگار شدند .
شهید دکتر مصطفی چمران  که سالروز عروجش به سوی معشوقش  را پشت سر می گذاریم ،از جمله آن نام آورانی است که خالصانه و عاشقانه جان و مال و علم و عمل خود را برای معبود خرج کرد و در نهایت خضوع عاجزانه از خداوند طلب گمنامی می کرد. این شهید بزرگوار در نوشته ای که در ذیل هم آمده است به صراحت التماس های خالصانه اش را در پی گمنامی با معبودش در میان گذاشته است . در این مناجات به اوجی از خواهش هایش می رسیم  که می شود از  آن به عنوان  قله ی خلوص یک مرد عارف و  عابد یاد کرد وقتی که دیگر ماندن نامش را در خاطره ی خدایش هم تاب نمی آورد !

…..

 دکتر مصطفی چمران ، سال 1354 ، تگزاس امریکا

….

خدایا، اگر اراده ات اقتضا کرده است  که دل از همه چیز ببرم و یکسره قلب خود را در اختیار تو بگذارم ،من نیز چنین خواهم کرد و دنیا را سه طلاقه خواهم نمود و یکه و تنها به سوی تو خواهم آمد .
خدایا، امید داشتم که با کفنی خونین به ملاقات تو بیایم ،نصیبم نکردی ، من نیز تسلیم اراده ی توام .

ولی ای خدای من، خوش دارم که هنگام وداع با دنیا تنها باشم ، جز تو کسی مرگ مرا نبیند ، جز تو کسی قبر مرا نداند ، خوش دارم که به کلی محو شوم ، کسی مرا به یاد نیاورد ، کسی بر من اشک نریزد ، کسی عکس مرا به دیوار ها نصب نکن ، کسی به دیدار قبر من نیاید ، فقط آسمان بلند و ستارگان زیبایش انیس سکوت ابدی من باشد .

خوش دارم که به کلی بسوزم و خاکسترم به باد سپرده شود و چیزی از من در این دنیا باقی نماند . خوش دارم  آن قدر گمنام باشم که حتی در خاطره ی تو ای خدای بزرگ نقش نبندم . 
خوش دارم نیست شوم و در عالم نیستی روحم به ابدیت پیوندی دائمی ببندد.