قطعه بهاری گلزار شهدا که تقویم زمستان را بی اعتبار کرد …

به گزارش یا شهید به نقل از جماران ،اینجا قطعه‌ی 21 ام بهشت است. قطعه‌ای با لاله‌های سرخ و درختانی که زیرشان نهرهایی که درآن آب تهران جاریست. قطعه 21بهشت زهرا. تاریخ نوشت سنگ‌ قبرها تو را به 36 سال پیش می برد. 36 سال پیش درست همین روزها. همین فصل زمستان و همین ماه بهمن.

زمستان است. اما اینجا بوی بهار می دهد. بی شک این قطعه مربوط به شهدای دی و بهمن 57 است. روزهای پر التهاب و پرشور بهمن 57. دقیقاً چند متر آن طرف‌تر در نبش قطعه ای که شهداء جمعه سیاه 17 شهریور را به خاک سپرده اند جایگاه سخنرانی تاریخی امام خمینی(س) در روز 12 بهمن است. روزی که بسیاری از همین شهداء روزهای 21 و 22 بهمن با اشتیاق و هیجان حرف‌های امام شان را گوش می دادند. آنجا که امام از خانواده شهداء عذرخواهی می کند. آنجا که می گوید: اجر شهدا و خانواده شان با خداست که ما را توان سپاس از جان‌های فدا شده برای انقلاب نیست.
باید با خود بیاندیشیم آنها برای آرمانهایی از جان خود گذشتند؛ آرمان هایی برای ما، استقلال و آزادی برای ما. جمهوری اسلامی برای ما! اکنون اما، در چه فاصله ای از آرمان شهدا ایستاده ایم؟

……

….

12 بهمن بهشت زهرا روز شیرین و دلچسپی است. اما روزهای پر التهاب و خونین منتظر شکفتن لاله‌هایی دیگر است. خاک‌ قطعه 21 بهشت زهرا خود را برای پذیرفتن لاله هایی که با خون شکفته خواهند شد آماده می شود.
دوست عکاسم دکمه شاتر را پی در پی فشار می دهد و من نوشته های روی سنگ مزارها را می خوانم. نوشته‌هایی که تاریخ 36 سال پیش را برایم زنده می کنند. کریم کرمی فرزند قاسم تاریخ شهادت 22 بهمن 57. شهید رسول خلیل آبادی فرزند ابوالفضل تاریخ شهادت 22بهمن57 محل شهادت تظاهرات خیابان سپه تهران. شهادت عروج در راه ارزشها ست.

22 بهمن 57 است. تهران غلغله‌ای باورنکردنی است. خیابان سپه مملو از جمعیت است. اطراف پادگان جی صدای تیراندازی می آید. سنگرهایی از گونی‌های خاک و ماسه چهارراه ها و خیابان‌های شهر را پر کرده است. اشتیاق پیروزی و دلهره صدای تیر در هم آمیخته است.

….

….

اطراف پادگان حشمتیه صدای تیربار فضا را می شکافد. صدای شاتر دوربین دوست عکاسم به قطعه 21 بهشت زهرا برمی گرداندم. دستم را روی مزاری غبار گرفته می کشم. شهیدنصرالله لطفی افشار فرزند لطف الله تاریخ شهادت 57/11/22. با دست کشیدن روی سنگ ،غبار از مزار شهیدی دیگر می ربایم. شهید علی اصغر واثقی فرزند صفر علی محل شهادت پادگان حشمتیه در سن 10سالگی و در روز 22 بهمن. عکس حک شده روی سنگ کودکی را نشان می دهد که تنها  10سال دارد و چشمان بهت آلودش خیره به سکوت قطعه 21 بهشت زهرا است. به 10 ساله های امروز فکر می کنم. به اینکه چقدر نوجوانان و جوانان  36 سال پیش را می شناسند. دغدغه هایشان چه فرقی با آنان که در انقلاب و سالهای دفاع مقدس کشته شدند دارد. چقدر و چگونه باید از فراموش شدن جاودانگان تاریخ جلوگیری کرد.

قطعه خلوت 21 بهشت.  دوست عکاسم لنز دوربینش را عقب و جلو می کند من خیره به شهیدی هستم که روی سنگ مزارش نوشته شده محل شهادت دانشگاه تهران.
شهید سید حسین هاشمی شهادت 24 بهمن 57. شهید حبیب الله آروان فرزند عبدالله. شهید علی اکبر شهید قاسم شهید اسماعیل شهید، شهید… این لیست بلندبالاتر از آن است که با دیدن با گفتن و با نوشتن تمام شود…

به لاله ی در خون خفته

شهید دست از جان شسته

که راه ما آ آ آآ باشدآآآآآ…

…..

صدای این سرود انقلابی سکوت مزارهای قطعه 21 را می شکند. اما چیزی رنجم می دهد. اینکه چرا یادمان می رود کسانی آن روزها جان شان را کف دستشان گرفتند و بی آنکه حساب و کتابی از نوعی که امروزه رایج است داشته باشند؛ لبخندزنان رفتند که ما بمانیم. چرا 19بهمن 93 قطعه 21 بهشت زهرا این اندازه سوت و کور است. مزار آنهایی که درست 36 سال پیش با دست خالی در مقابل گارد شاهنشاهی سینه سپر کردند و گفتند بقایای شاه هم مثل خودش باید برود. جانی که می دادند چکمه‌ای بود بر گلوی بقایای استبدادی که نفس های آخرش را می کشید. محمد غلامی 7 ساله تاریخ شهادت  22 بهمن 57 . 22 بهمن57 حتی شهید 7 ساله هم داشته است. قطعه جالبی است. قطعه ی بهاری با ملودی خون و بوی خاک و برف و بهار. بهاری که تقویم زمستان را بی اعتبار کرد.
اینجا، قطعه‌ای از بهشت؛ قطعه 21 ام بهشت زهراست.