شهیدی که روز شهادتش به وی الهام شده بود

چند شب در قرارگاه نزد رحیم ماندم، شرایط سختی داشتند، آب جیره‌بندی بود و به سختی آب تهیه می‌کردند و روزها نیز به گشت می‌رفتند و دائم با قاچاق‌چیان مواد مخدر در حال درگیری بودند. یکی از فرماندهانش که بچه مشهد بود، بیماری شدیدی داشت به دلیل اینکه در شرکت دارویی کار می‌کردم و دکترهای به‌نامی را می‌شناختم، از او و رحیم خواستم همراهم مدتی به مرخصی بیایند تا وی را برای معالجه نزد دکتر ببریم. این تنها و آخرین مرخصی رحیم بود.

رحیم بعد از سه روز مرخصی همراه فرمانده‌اش اعزام شد، یک هفته از رفتنش نگذشته بود که نامه‌ای از وی دریافت کردم و در آن نامه نوشته بود که یک هفته بیشتر زنده نیست و در این یک هفته شهید می‌شود و از همه خداحافظی کرده بود.

به یک هفته نرسید که خبر شهادت رحیم را برایمان آوردند، در مراسم خاکسپاری یکی از همرزمانش نحوه شهادتش را اینگونه تعریف کرد: «در 17 مهر 1360 یک گروه 500 نفری برای جنگیدن به غرب کشور اعزام می‌شوند، در مسیر با قاچاق‌چیان مواد مخدر برخورد می‌کنند و درگیری بین آنان آغاز می‌شود، رحیم به قله کوه می‌رود و از نوک قله به قاچاق‌چیان که در دامنه کوه بودند شلیک می‌کند. درگیری چند ساعتی بین آنان ادامه داشت، همرزمان رحیم از وی می‌خواهند که پایین قله بیاید اما رحیم حرف آنان را گوش نمی‌دهد و می‌گوید اگر جلوی پیشروی آنان را نگیریم مواد مخدر را به راحتی وارد کشور می‌کنند و جوانان را معتاد می‌کنند. سرش را برای تیر اندازی بالا می‌آورد و در همان لحظه گلوله‌ای به پیشانیش اصابت کرده و به درجه رفیع شهادت نائل می‌آید».

مادرم پس از شهادت رحیم هرگز از رفتنش پشیمان نشد و همیشه می‌گفت رحیم را در راه خدا و حفظ وطن از دست دادم و امیدوارم در آن دنیا شفاعتم کند.